Ann wilde graag hulp bij het scherp stellen van hoe haar bedrijf er uit moest gaan zien. Ze is productontwikkelaar én keramist en die unieke combinatie bepaalde alles. Haar aanbod, haar uitstraling en hoe ze zich aan de wereld wilde voorstellen. Haar merkverhaal was bijzonder, haar en haar werk fotograferen inspirerend.

Merkverhaal

 Ik kom uit een nest van probleemoplossers. Van jongs af aan was ik knutselaar, bedenker en maker. Bracht ik hoofd en handen samen in projectjes. Ook leerde mijn avontuurlijke vader me zinvolle dingen doen met hart en ziel en gaf mijn moeder me de liefde voor verhalen mee.

Ik kwam op mijn achttiende in de lokalen van de opleiding Productontwikkeling terecht. Eerder toevallig, ik wilde iets creatief gaan doen maar wist niet precies wat. Ik voelde me meteen landen in de ateliers en de locatie. Ik durf zelfs stellen dat de geur van creativiteit me finaal over de streep trok. De combinatie van techniek én creatief denken bleek pittig maar het was op mijn lijf geschreven. Ik zou productontwikkeling inzetten om een meerwaarde te creëren in iemands leven. Om producten te ontwikkelen die van betekenis zijn en zo een verschil maken in iemands leven. Het moest en zou relevant zijn.

Ik belandde na de opleiding in een onderzoeksfunctie en een aantal creatieve jobs maar de zingeving ontbrak. Ik kreeg een aanbod om in de Hogeschool Kortrijk les te gaan geven en stond er mee aan de wieg van de opleiding Industrieel Ontwerpen. Het bleek echt mijn ding. Naast het lesgeven, stonden we dicht bij het bedrijfsleven en werden we constant uitgedaagd in onderzoeksprojecten zoals: Hoe maak je iedereen creatief? Door iedereen creatief te leren denken, worden er probleemoplossers geboren. Ik deed er tonnen ervaring op in het begeleiden van mensen en hun ontwerpprocessen. En samen met enkele collega’s schonken we een kritische, vrouwelijke toets aan de eerder mannelijk ingerichte opleiding.

Van de Hogeschool trok ik na een 10-tal jaren naar het middelbare kunstonderwijs. Het begeleiden van jongvolwassenen gaf me veel voldoening. Daar stampten we een nieuwe opleiding uit de grond, Industriële Kunsten, als vooropleiding van Industrieel Ontwerpen of Productontwikkeling. Heerlijke collega’s en mijn goede band met de leerlingen maakten het tot het mooiste beroep ter wereld. Maar bij het onderwijs horen ook regels en ik botste keihard op grenzen.

Ik moest leren dat niemand onvervangbaar is en na altijd in dienste van anderen te hebben gewerkt, zocht ik stilaan mijn eigen pad. Een zelfstandig bestaan zonder opgelegde limieten.

Ik schreef me in aan de Academie Beeldende kunst in de opleiding keramiek en ging workshops allerhande volgen. Mijn eerste reflex was weer naar klei grijpen, het bracht me terug naar de ateliers van mijn opleiding. En het liet me toe om vanuit mijn hoofd naar mijn handen te gaan. Inspiratie kwam van overal en ik richtte thuis een atelier in. Ik ging terug naar mijn PO basis; experimenteren, uitvogelen en zelf kunnen creëren. Klei bleek hét middel bij uitstek om producten en ideeën vorm te geven. Om verhalen mee te gaan vertellen. Dat resulteerde in conceptuele urnen en andere herinneringsobjecten.

Ik wil mensen groeistof voor de verbeelding schenken. Ze een verhaal in een object laten steken en dat mee naar huis nemen. Als een soort van houvast of als de start van een nieuw ritueel. Een object om te koesteren en verhalen en herinneringen mee in leven te houden.

De magische combinatie van techniek, intuïtie en creativiteit zet ik graag in om mensen te helpen groeien. Verhalen vertellen met je handen. Dat is wie ik ben. Wees welkom.